sábado, 28 de dezembro de 2019

China: A Grande Crise do Sistema Bancário

Um alerta de Tim Staermose, Sovereign Man’s Chief Investment Strategist
"The Chinese government isn’t exactly famous for its honesty and transparency. So when the Chinese regulators are starting to openly report trouble in their banking system, it’s time to take notice.

According to the People’s Bank of China (PBOC)’s “2019 China Financial Stability Report,” 586 out of 4,379 Chinese lenders were officially deemed to be “high risk”.
But that overall figure, bad as it is, may be masking the true extent of the problem.
According to the same report, over one third of rural lenders are deemed to be “high risk.” One in three banks in rural China. Hmmm.
And this lack of confidence is beginning to cause bank runs.
Yingkou Bank in Liaoning Province, and Yichuan Rural Commercial Bank in Henan Province, both faced bank runs in early November.
In May, the government took over troubled Baoshang Bank in Inner Mongolia – the first such government intervention to nationalize a private Chinese financial institution in more than 20 years.
A joint bailout by three state-owned financial institutions was also organized for the Bank of Jinzhou in July.
And just recently, the government put together a consortium to bail out Hengfeng Bank in Shandong Province.
It was this latest bailout that put the issue of non-performing loans and bad debts in China’s banking system firmly back on our radar.
The Hengfeng bailout is particularly interesting because:
a) Hengfeng Bank has failed to file its financial statements since 2016; and,
b) The bank’s past two chairmen were each separately investigated and charged with corruption… the first in 2014, the second in 2017.
All told, the Hengfeng Bank bailout is $14 billion US dollars. That’s just for one small regional Chinese lender.
According to the regulator’s own report, there are another 585 institutions in addition to Hengfeng that are “high risk”. So it’s possible the size of this problem could easily go into the TRILLIONS of dollars.
The Chinese banking system at present completely dwarfs banking systems everywhere else in the world, including in the United States.
The total size of China’s banking system has now reached roughly $40 trillion. That’s more than TWICE the size of the US banking system, according to data from the Federal Reserve Bank of St. Louis.
But perhaps even more importantly, China’s vast banking system is more than three times the size of its entire economy.
So if just a small percentage of the Chinese banking system requires a bailout, the knock-on economic effects will be several times greater.
The government is already telling us that a significant percentage of Chinese banks are ‘high risk’. And we’ve seen numerous instances of bailouts already.
But what we’ve seen thus far may just be the proverbial tip of the iceberg.
If just 5% of the Chinese banking system requires a bailout, for example, that’s the equivalent of nearly 20% of GDP.
20% of GDP is an impossible bailout for anyone, even China.
China remains an important engine of global growth. And any large-scale economic disruption due to a banking crisis in China is almost certain to tip the whole world into recession..."
.

sexta-feira, 27 de dezembro de 2019

A CIA contra Salazar



O texto, que ocupa as páginas 30-36 da edição de 21.12.2019 da Revista do Expresso, não tem nada que não seja público há décadas, nem aflora sequer as linhas mais críticas e sofisticadas da análise, posição e acção da CIA relativas a Salazar (que aquela agência nunca confundiu com o Estado Português, nem nunca deixou que Salazar fosse a árvore que lhe ocultasse a floresta). Este "A CIA contra Salazar" regista alguns factos históricos já amplamente conhecidos, esse registo tem o valor que tem, mas a "peça" vale sobretudo pelo título que abre portas a uma realidade muito mais vasta e interessante, começada durante a II Guerra, ainda com o OSS (note-se que o patrão do OSS e criador da CIA, o general William J. Donovan, que se bateu na Europa nas duas Guerras Mundiais, recebeu as mais altas condecorações de quase todos os Estados da Europa Ocidental mas nada de Portugal...). E esta, sim, uma realidade ainda muito pouco ou mesmo nada conhecida. E a pedir para ser estudada...




quinta-feira, 26 de dezembro de 2019

Que Querem, Afinal, os Republicanos da Catalunha?

Ponto de situação com o presidente de Esquerda Republicana da Catalunha, actual deputado europeu, ex-vice-presidente da Governação da Generalidade da Catalunha e ministro de Economia e Finanças do governo catalão (2016-2017), ex-deputado europeu e chefe da oposição no Parlamento da Catalunha entre 2013 e 2016. Oriol Junqueras (historiador, professor universitário e autor de várias obras publicadas nos últimos 20 anos) foi, no passado dia 14 de Outubro de 2019, condenado pela justiça de Madrid a 13 anos de prisão pelo seu envolvimento no Referendo sobre a independência da Catalunha, realizado em 2017. O Tribunal Europeu já se pronunciou negativamente sobre esta sentença. Do fundo da sua cela, Jonqueras enviou, há dias, um texto de intervenção ao 28º Congresso da ERC realizado no passado sábado e que consagrou, com votações esmagadoras, a sua estratégia política: “A independência é irreversível e um novo referendo é inevitável”. Agora, é o prisioneiro Jonqueras que irá decidir se o novo governo espanhol de Sanchez e Iglesias chegará a tomar posse...

“No tinguem por d’acceptar el cost del nostre compromís, perquè el guany comú de la nostra victòria serà incalculable” Oriol Junqueras 


Discurs íntegre del president d'Esquerra Republicana al 28è Congrés Nacional 

Republicans, republicanes,

Avui hauria de ser entre vosaltres. Cada dia, però avui més que mai. Fa més de 2 anys que em tenen tancat en una cel·la per haver complert el mandat democràtic que la ciutadania de Catalunya ens va donar. Dos anys i gairebé dos mesos sense poder ser amb vosaltres i la meva família, sense la llibertat per parlar on vulgui i quan vulgui, sense llibertat per treballar i en definitiva per fer política.

El primer d'octubre de 2017 m'ha portat a restar tancat a la presó amb una condemna de 13 anys. Un primer d'octubre que sens dubte és un abans i un després en la història de Catalunya, i que serà considerat el moment fundacional de la República Catalana que construirem.

Em sento profundament orgullós de ser a la presó per haver posat les urnes, per haver posat el futur del nostre país en mans de cadascun dels seus ciutadans i ciutadanes. N'estic tan orgullós que ho tornaria a fer. Sé que ho tornarem a fer, de fet.

Però un altre primer d'octubre, vuit anys abans, m'havíeu escollit president d'Esquerra Republicana. Poc o gens podia imaginar aleshores que avui us parlaria des de la presó i l'estimada Marta -la nostra secretaria general- m'escoltaria des de l'exili.

Però encara que ho hagués sapigut, no tinc cap mena de dubte que hagués actuat de la mateixa manera. Aquell compromís que vaig assumir l'any 2011 -amb vosaltres, amb el país- és el mateix que avui es manté intacte. Aquest compromís que compartim i que avui em dóna força.

El preu que he pagat és alt, és cert. L'Estat s'ha acarnissat amb nosaltres i n'ha fet una causa general contra tots aquells que defensem una idea tan noble com la llibertat de Catalunya. Milers som avui represaliats.

Però el patiment individual s'empetiteix enfront del valor de la llibertat col·lectiva. No tinguem por d'acceptar el cost del nostre compromís, perquè el guany comú de la nostra victòria serà incalculable.

Aquell 1 d'octubre de 2011, a Girona, preníem el relleu d'una nissaga de lluitadors incansables que havien mantingut viva la flama republicana al llarg de 80 anys. Republicans i republicanes que s'havien sobreposat a les circumstàncies més adverses -fins i tot més adverses que les nostres, molt més adverses que les nostres- ens llegaven el deure de seguir sent el soci més fidel del poble de Catalunya.

Ells i elles van resistir, a nosaltres ens correspon guanyar. I podem fer-ho. I ho farem.

Han canviat moltes coses en vuit anys, però no ho han fet ni els nostres objectius, ni els nostres valors ni el nostre compromís. Al contrari, segueixen més vigents que mai.

Si fixem la vista enrere, veurem tot el que hem aconseguit. Hem arribat més lluny i més ràpid que mai abans. Som més i més forts del que mai havíem estat. Perquè dúiem 80 anys treballant hem pogut fer un salt de gegant en aquests 8 anys.

Hi ha qui dirà, amb bona fe, que ni tan sols podríem haver-ho imaginat aleshores. Però és just al contrari. És precisament perquè vam ser capaços d'imaginar-ho, perquè érem ambiciosos, perquè estàvem convençuts que era possible, que era necessari, que hem arribat fins aquí. Perquè sabíem que els nostres valors i els nostres ideals són compartits per la majoria d'aquest país.

La independència ja no és avui la causa d'uns quants. Hem situat la independència al centre de la política catalana, desplaçant el vell autonomisme a una pàgina superada de la història. La independència no és una quimera. No és només un projecte possible, la independència de Catalunya, avui ja ho sabem del cert, és inevitable.

Perquè la República Catalana és la millor eina per fer de Catalunya un país més just i més pròsper. És l'únic projecte capaç de millorar la vida dels catalans i les catalanes, de tots i totes, sense excepcions, sense importar d'on venim ni què pensem.

Ja ho hem demostrat. Ho hem demostrat arreu on hem governat, del poble més petit al Govern de Catalunya, posant sempre les institucions al servei de la majoria social del país, dels drets, les llibertats i la justícia social. Ho hem fet amb rigor i transparència, amb honestedat i amb justícia, amb modestia i austeritat. I ho hem hagut de fer amb tot un estat en contra nostre. Què no farem quan estigui per fi al servei d'aquest poble?

Esquerra Republicana va néixer per això. Per fer una Catalunya políticament lliure, socialment justa i econòmicament pròspera. Esquerra Republicana no és un fi en si mateixa, és un mitjà per assolir la independència de Catalunya i per millorar la vida dels seus ciutadans i ciutadanes.

I precisament per tot això no defugirem la responsabilitat de seguir empenyent des de tots els fronts, des de la primera línia, per fer-ho possible. Hem de seguir creixent, hem de seguir assemblant-nos cada dia més al conjunt del país, per representar-lo en tota la seva pluralitat, per ser-li cada vegada més útil.

El procés d'independència del nostre país és irreversible i culminarà, inevitablement, de manera democràtica. Serem tots nosaltres, els ciutadans i ciutadanes de Catalunya, els que decidirem com volem que sigui el nostre futur col·lectiu. No hi ha cap altra possibilitat.

La independència és irreversible i un nou referèndum, inevitable. Tenim clar l'objectiu i tenim clar l'instrument. Cal una nova validació democràtica, un nou referèndum. Sabem que ha d'arribar i la nostra proposta de solució segueix sent la mateixa, la independència de Catalunya. Per això, cal tornar a posar al centre del debat les raons per les quals necessitem un estat propi: la independència de Catalunya és la millor eina per millorar la vida de les persones.

Volem i mereixem tenir totes les eines per encarar el repte de l'emergència climàtica, per assumir les demandes del moviment feminista, per trobar solucions al mercat de l'habitatge o per reduir la desigualtat. També per enfrontar-nos a reptes que avui tot just podem imaginar.

No podem dependre més de la voluntat arbitrària d'un estat que s'ha demostrat inútil per resoldre problemes que exigeixen valentia i convicció. Un estat que impedeix els catalans i catalanes desenvolupar els seus projectes vitals en plenitud. Som independentistes perquè volem un estat que es posi al servei dels catalans i les catalanes i els sigui útil. I la independència de Catalunya és l'únic projecte que avui pot oferir aquest horitzó. Un projecte que hem de saber fer atractiu a ulls del màxim possible de catalans i catalanes.

Ningú em podrà mai convèncer que és millor ser menys que ser més; si en 10 anys hem passat de ser el 10% a ser gairebé el 50%, per què no hauríem de poder seguir creixent? No perdem, doncs, ni un segon i sortim al carrer a compartir el nostre projecte de futur. Reprenguem avui mateix la feina, i treballem per assolir una victòria inapel·lable. Siguem a tot arreu, sense excepció, de la vila més petita de l'interior a les grans ciutats metropolitanes. Parlem amb tothom, de totes les generacions i tots els origens. Construïm una majoria independentista plural i diversa que sigui incontestable.

Estiguem permanentment mobilitzats. Que quan arribi el moment, i sabem que arribarà, la majoria favorable a la independència de Catalunya sigui immensa, inqüestionable. Que res pugui aturar la força i la determinació del poble de Catalunya expressada de manera massiva a les urnes.

Des del 2011 ha canviat moltes coses, cert. Siguem plenament conscients del camí recorregut, d'on venim i per tot el que hem passat. Celebrem les nostres victòries i aprenguem de les derrotes. Assumim la magnitud del repte i dels nostres adversaris. Però no defallim i seguirem treballant fins a aconseguir-ho.

Preparem-nos per la victòria definitiva. Vaig dir-ho a Girona ara fa 8 anys i no me'n cansaré de repetir-ho: hem vist massa vegades la derrota als ulls de la nostra gent, de la gent d'aquest país i no la volem veure mai més.

Hem d'enfortir-nos per tornar-hi. Hem d'enfortir-nos per guanyar.

Per nosaltres, la victòria no és una opció, és una obligació. Diverses generacions han resistit per donar-nos a nosaltres l'oportunitat de guanyar. No podem fallar. No els podem fallar ni a aquells que ens han precedit ni a tots els que vindran darrere nostre.

Som la generació que ho farà possible. Assumim la responsabilitat i el compromís de fer-ho possible, de culminar aquest procés que ens ha de portar la justícia i la llibertat. Perquè no en tingueu cap dubte: hem nascut per guanyar!

Visca Catalunya lliure! 

“Celebrem les nostres victòries i aprenguem de les derrotes. Assumim la magnitud del repte i dels adversaris” Oriol Junqueras 



terça-feira, 24 de dezembro de 2019

Argélia: Morte do General Gaid Salah É mais um Passo para o Abismo...

A morte súbita (ataque cardíaco) do patrão das Forças Armadas argelinas escassas horas depois de ter presidido à reunião do estado-maior que ordenou a prisão de vários generais e oficiais superiores e desmantelou um golpe de estado em marcha pode ter decapitado o aparelho militar argelino, a única instituição que ainda funciona(va) na Argélia.


O general Gaid Salah, um berbére de 79 anos que tinha entrada ainda adolescente na luta armada pela libertação do país, destacou-se nos anos da guerra civil contra os islamistas e foi durante muitos anos o grande apoio do eterno presidente Bouteflika mas foi também quem, indo ao encontro de milhões de argelinos que nas ruas se opunham ao decrépito e mumificado presidente, o mandou demitir-se.


Desde a queda de Bouteflika, foi o general quem dirigiu, de facto, a Argélia dando liberdade de actuação à Justiça para meter na cadeia os corruptos da família de Bouteflika (o irmão deste está a cumprir 15 anos de prisão...), ex-primeiros-ministros e ministros, dirigentes patronais e outras personagens que tais. Ao mesmo tempo, preparou eleições presidenciais (realizadas no passado dia 12) e também legislativas que deveriam realizar-se em breve... A sua última acção terá sido o desmantelamento de um golpe que visava substituir o presidente eleito pelo candidato que tinha ficado em 4º lugar.


segunda-feira, 23 de dezembro de 2019

Atenção ao CCPA - California Consumer Privacy Act


A 01 Janeiro 2020, chega o CCPA - California Consumer Privacy Act, o primo californiano do GDPR europeu. 

Sobre a matéria comenta John Robb (velho amigo da equipa Intelnomics), esclarecendo conceitos:

"Data privacy is for losers. For people hiding from the future.

It locks in big dumb companies and prevents the development of the social AIs that will be the key to economic success in this century.

We should be focused on ownership. It turns a burden into a benefit. Data ownership is for people with a future.

Ownership means you can make it private, share or sell it (flexibility and positive feedback).
Privacy is private or not collected by default."



terça-feira, 17 de dezembro de 2019

A Influência e as Estratégias de Subversão

O tema tratado no IDN francês (ciclo "inteligência económica e estratégica") pelo nosso amigo Frank DeCloquement que, com esta foto num Paris de luz violeta (fruto de uma saída bem tardia do Instituto), se despede com um "até para o ano"...
Bonnes Fêtes, Frank.



sábado, 14 de dezembro de 2019

O Que Revelam as Cimeiras da NATO e do Clima


As recentes cimeiras da NATO, em Londres, e do clima, em Madrid, vieram tornar claras três coisas. 

Primeira, a transição geopolítica em curso na Europa, com ou sem fim do guarda-chuva americano, exige investimentos pesados na Defesa e Segurança.

Segunda, a transição na política climática, servida por uma dramatizada gestão da percepção, com mais ou menos Greta, exige toda uma reformulação do modelo económico europeu e, portanto, mais e muitos investimentos pesadíssimos.

Terceira, a incapacidade da Europa para financiar estas transições sem um insuportável agravamento das condições económicas de vida de 99% da sua população, sendo que esta já manifesta nas ruas e nas urnas a sua recusa de tal agravamento e que também é claro não terem as actuais classes dirigentes europeias condições políticas para impor à imensa maioria da população o pagamento de tais transições.


A transição climática vai, portanto, gerar uma situação de fractura, de fragmentação social e, como já alguém colocou a questão, vai ser a guerra entre os que estão preocupados com a chegada do “fim do mundo” e os que estão angustiados para chegar ao fim do mês...

A transição climática, que tão dramatizada tem estado a ser, também vai levar a “Europa” a chocar com a sua impotência real: os grandes poluidores (China, India e ainda os USA) vão obviamente ignorar esta dramatização europeia e suas políticas fantasiosas e gerir as coisas em função dos seus interesses nacionais.

Mesmo dentro da União Europeia, o grande poluidor europeu (a Alemanha, claro) vai gerir as coisas no seu interesse nacional e deixar que os outros se agitem enquanto passa a caravana alemã do carvão e da indústria química...

É bom não esquecer que o primeiro trabalho sério sobre a necessidade de uma transição energética e as consequências das alterações climáticas (e que tem já cerca de 20 anos!) é da autoria do... Pentágono! Quem o não leu, na altura, teria toda a conveniência, ainda hoje, em procurá-lo e estudá-lo.

As elites neo-liberais, até agora reinantes neste Ocidente em radical mudança, mostram-se impotentes para transferir para os assalariados (privados e públicos, classe média incluída) os custos destas transições. As revoltas populares dos eleitores (nas ruas ou nas urnas) trazem, entretanto, as provas de que a UE falhou totalmente na tentativa berlinense-bruxelense de substituir as culturas nacionais por uma “cultura europeia”.

As várias formas das revoltas populares trazem ao de cima as suas diferentes culturas nacionais. Os ingleses mandam a UE à fava com um Brexit muito democraticamente expresso, confirmado e reconfirmado nas urnas, bem à britânica. E acabam, aliás, de despedir uma grande parte da sua classe política, aquela que está agarrada por tudo aquilo que as urnas inglesas rejeitam desde 2016.

Os franceses fazem na rua o que, em toda a Europa, só eles são capazes e como só eles sabem fazer e encostam às cordas a sua descredibilizada e deslegitimizada elite política.

Os italianos recuperam a sua tradição de ir buscar à esquerda o leader da direita, capaz de a conduzir no assalto ao poder com um programa disruptivo e “nunca antes visto”. Recorde-se que Salvini foi eleito a primeira vez numa lista de “foice e martelo”...

A Alemanha retoma os seus velhos e bárbaros hábitos de recurso a uma extrema-direita brutal, anti-semita e “popular”.

No leste da UE (Polónia, Hungria, etc.) os tipos de reacção são igualmente manifestações das culturas nacionais e, caso muito específico, dos fantasmas, traumas e medos das décadas de domínio soviético.

Estas reacções nacionais têm ainda o poder de cruzar a recusa da degradação económica das condições de vida com as questões colocadas pela geopolítica e, logo, da definição do “inimigo”, das preferências e dos sistemas de alianças... O mundo não é bem o mesmo se visto de Varsóvia ou de Berlim ou de... Lisboa.

A transição geopolítica, por seu lado, vai, com maior ou menor rapidez mas inevitavelmente, fracturar a “Europa” e reformular os sistemas de alianças e uma também inevitável recomposição da “aliança marítima” face ao que já é referido como o eixo Berlim-Moscovo-Pequim, o “eixo continentalista”.

As questões da geopolítica e os efeitos das revoltas populares marcaram a cimeira do clima em Madrid, embora todo o folclore mediático montado à volta de Greta o tenha ocultado. Esta cimeira sempre esteve marcada para Santiago do Chile mas a revolta popular naquele país sul-americano (e nos restantes países à sua volta...) fez desaparecer as mínimas condições de segurança obrigando a que a cimeira tivesse de mudar, à última hora, não só de país como também de continente.

Este é um facto político (e geopolítico) de importância capital  e, como tal, deveria merecer alguma visibilidade e reflexão, mas a presença de Greta “vendia” mais.
 
A fechar esta cimeira de Madrid, um brasileiro veio colocar o dedo na ferida e fazer a síntese: “Querem uma bela Amazónia, paguem-na!”

quarta-feira, 4 de dezembro de 2019

A vantagem da inteligência e das alianças certas

Os corvos, é sabido, são dos animais mais inteligentes do planeta e, pelo que as fotos abaixo mostram, sabem muito de políticas de alianças e de como disso tirar vantagens, são mestres da geopolítica e das relações assimétricas. La Fontaine tinha, na matéria, tudo errado.

La Fontaine, talvez induzido em erro, estava muito enganado...

La Fontaine escreveu algumas fábulas em que (certamente por ignorância ou ter sido induzido em erro) tratou mal o corvo. Veja-se a de "a raposa e o corvo", em que a espertalhona bajula um ingénuo corvo para o levar a perder o controlo do seu activo (um queijo, no caso).

Como se o corvo fosse menos inteligente que a raposa. Ou fosse desprovido de capacidade de reacção e incapaz de recuperar o activo que lhe roubassem! Ele que, na realidade, até se diverte a bicar a cauda da raposa...

Não há nenhuma fábula de "a águia e o corvo". Mas podia haver... De qualquer modo, a realidade ultrapassa a capacidade de ficção de qualquer La Fontaine, como vamos ver. 

A águia tem uma potência que, obviamente, o corvo nunca alcançará. Mas, conhecendo-se a si mesmo e conhecendo o outro (aliado, neste caso), o corvo aplica a sua inteligência e tira proveito da potência da águia.

Na foto abaixo, o corvo demonstra ao aliado que, se quiser, pode incomodá-lo o suficiente para o perturbar em momentos-chave e que, portanto, é da conveniência do aliado repartir com ele recursos que controla... 


Em suma, a inteligência e a destreza do corvo permitem-lhe estabelecer uma relação vantajosa com a potência da águia.

Para quem quiser percebê-lo, o corvo é um excelente professor de geopolítica e um mestre das (imprescindíveis) políticas de alianças...  E o La Fontaine teria de rever os seus canhenhos não só para não ser injusto como, sobretudo, para não cair em erros de análise que levam a falhar o resto.

https://www.kold.com/story/29475559/crow-hitches-ride-on-eagle/


terça-feira, 3 de dezembro de 2019

Aparição de Greta no Porto de Lisboa ou... o Estado Supremo do Nihilismo!

Quem é esta Greta, com ar de cyborg, que hoje desembarcou em Lisboa? O filósofo Michel Onfray traça-lhe o retrato, com traço clínico e sem piedade. E explica o quadro do advento do Gretismo, uma religião nihilista.


“Cette jeune fille arbore un visage de cyborg qui ignore l’émotion – ni sourire ni rire, ni étonnement ni stupéfaction, ni peine ni joie. Elle fait songer à ces poupées en silicone qui annoncent la fin de l’humain et l’avènement du posthumain. Elle a le visage, l’âge, le sexe et le corps d’un cyborg du troisième millénaire: son enveloppe est neutre. Elle est hélas ce vers quoi l’Homme va. 

Les journalistes nous font savoir avec moult précaution, presque en s’excusant, qu’elle est autiste – il faut le dire, sans le dire, tout en le disant quand même. Dont acte. Je laisse cette information de côté. L’usage métaphorique de ce mot est interdit par la bienpensance, mais on découvre également qu’il l’est aussi dans son sens premier. Donc on le dit, mais on n’a rien dit. 

Quelle âme habite ce corps sans chair? On a du mal à savoir… Elle sèche l’école tous les vendredis en offrant l’holocauste de ce qu’elle pourrait apprendre à l’école pour sauver la planète. Est-ce que ce sera suffisant? Vu la modestie de l’offrande, je crains que non… 

Trop contents de ce magnifique prétexte pour ne pas aller au collège, un troupeau de moutons de cette génération qui se croit libre en bêlant le catéchisme que les adultes leur inculque, propose de suivre son exemple et offre en sacrifice expiatoire la culture qu’elle n’a pas, mais qu’elle pourrait avoir – si d’aventure elle allait à l’école, encore que, si c’est pour y apprendre les billevesées gretasques…


La cyborg suédoise a même annoncé qu’elle prévoyait de prendre une année sabbatique pour sauver la planète! En effet, pourquoi apprendre des choses à l’école quand on sait déjà tout sur tout? (...) 

Il n’y a rien à reprocher à une enfant qui veut voir jusqu’où va son pouvoir d’agenouiller les adultes, c’est dans l’ordre des choses. Le pire n’est donc pas chez elle, elle fait ce que font tous ses semblables, mais il se trouve chez ces adultes qui jouissent de se faire humilier par l’une de leur créature: un enfant qui fait la leçon aux adultes qui ne mouftent pas et jubilent même de recevoir des coups de leur progéniture, voilà sans conteste matière à conjecturer que nous entrons dans le stade suprême du nihilisme…”

https://michelonfray.com/interventions-hebdomadaires/greta-la-science?mode=text



domingo, 1 de dezembro de 2019

A Armadilha do Crédito Chinês: O Caso Dramático do Sri Lanka

Com a estratégia multidimensional OBOR - One Belt, One Road (ou BRI ou Nova Rota da Seda), o Dragão chinês promove as suas empresas e os seus funcionários, vende os seus produtos e serviços para construção de infra-estruturas e, ao mesmo tempo, estabelece as suas infra-estruturas militares de nível global. O caso do Sri Lanka, contra o qual a China implementou uma estratégia para estrangular esta nação por meio da dívida, mostra que os projetos chineses não têm como objetivo apoiar a economia local, mas sim facilitar o acesso da China a recursos naturais e/ou a abertura de mercados para produtos chineses. Outros Estados já apanhados na armadilha oculta na OBOR são: Mongólia, Laos, Maldivas, Montenegro, Djibuti, Tagikistão e Kirghizistão. Análise de “il nostro eccellente amico” Giuseppe Gagliano, presidente do Cestudec - Centro de Estudos Estratégicos Carlo de Cristoforis.

La trappola del debito in Sri Lanka
come progetto egemonico cinese

di Giuseppe Gagliano | 01 Dicembre 2019

Attraverso questa strategia multidimensionale della BRI, il Dragone promuove le sue aziende e i suoi dipendenti, vende i suoi prodotti e servizi per la costituzione di infrastrutture ma nel contempo pone in essere infrastrutture militari a livello globale. Il caso dello Sri Lanka, nei cui confronti la Cina sembra avere posto in essere una strategia volta a strangolare gradualmente questa nazione attraverso il debito, dimostra che i progetti cinesi non mirano realmente a sostenere l’economia locale, ma a facilitare l’accesso alle risorse naturali e/o l’apertura del mercato per i prodotti cinesi.


Stimato a quasi 8 trilioni di dollari, il progetto cinese della BRI mira a costruire una vasta rete di infrastrutture di trasporto, energia e telecomunicazioni che collegano l’Europa, Africa e Asia. Questo finanziamento delle infrastrutture servirà anche al conseguimento dei principali obiettivi economici di politica estera e di sicurezza del governo cinese e dei 115 governi partecipanti.

La Cina sembra avere posto in essere una strategia volta a strangolare gradualmente questa nazione attraverso il debito.

A tale proposito è estremamente significativo il caso dello Sri Lanka nei cui confronti la Cina sembra avere posto in essere una strategia volta a strangolare gradualmente questa nazione attraverso il debito.

Come è ampiamente noto nel 2007, lo Sri Lanka ha accettato di affidare a Pechino la costruzione di un porto nella città di Hambantota. Sebbene gli studi di fattibilità abbiano concluso definitivamente che il progetto non è redditizio, Pechino ha rilasciato una linea di credito di 307 milioni di dollari nel 2010, a condizione che i lavori fossero affidati a una società cinese e cioè la China Harbor.

I funzionari e i politici dello Sri Lanka hanno ricevuto tangenti per concedere transazioni e finanziare le loro campagne politiche.

Due anni dopo, Colombo – la capitale dello Sri Lanka – ottiene un nuovo prestito di 757 milioni di dollari, a condizione che il tasso di interesse raggiunga un livello molto elevato e cioè il 6,3%. Nonostante ciò Colombo accetta pensando di poter ricavare numerosi benefici dalla operazione portuale, mentre Pechino potrebbe avere uno snodo strategico nell’Oceano Indiano attraverso il quale transitano gran parte delle navi commerciali cinesi in Europa.

Ma nel 2015 l’operazione del porto è un fiasco commerciale e lo Sri Lanka finisce per avere un debito di oltre 8 miliardi di dollari dalla Cina per diversi progetti infrastrutturali nel paese. Lo Sri Lanka dimostra di essere Incapace di rimborsare un debito così alto e quindi Pechino rifiuta una ristrutturazione del prestito e, nel dicembre 2017, dopo due anni di trattative, Colombo accetta finalmente di cedere alla Cina lo sfruttamento del porto di Hambantota per un periodo di 99 anni in cambio della cancellazione di poco più di 1 miliardo di dollari dei prestiti concessi .

Se al momento della concessione portuale l’indebitamento cinese rappresentava solo il 10% dei 46,5 miliardi di prestiti totali contratti, lo Sri Lanka ha accumulato ben 15,3 miliardi di debito.

Sri Lanka è oggi coinvolto nel classico circolo vizioso di prestiti sempre crescenti per pagare i debiti passati e finanziare i deficit attuali.

Il problema del debito dello Sri Lanka consiste quindi sia nell’evitare il default sia nel rispettare i propri obblighi nei confronti di investitori e finanziatori internazionali con l’aiuto di prestiti esterni, sempre più costosi.

Di fronte alle crescenti aspettative degli elettori – e incapaci di attuare politiche per attrarre flussi di capitale non generatori di debito, migliorare la produttività e conseguire una crescita sostenuta – i successivi governi dello Sri Lanka hanno approfittato del debito a basso costo per finanziare deficit di bilancio persistenti. Oggi, il paese è coinvolto nel classico circolo vizioso di prestiti sempre crescenti per pagare i debiti passati e finanziare i deficit attuali.

Il caso dello Sri Lanka dimostra che i progetti cinesi non mirano realmente a sostenere l’economia locale, ma a facilitare l’accesso alle risorse naturali e/o l’apertura del mercato per i prodotti cinesi di esportazione. In molti casi, la Cina impone le sue imprese statali, inclusi lavoratori e ingegneri, riducendo al minimo il numero di posti di lavoro locali creati. I prestiti cinesi sono spesso erogati in parte in natura (trattori, consegne di carbone, servizi di ingegneria) ma soprattutto sotto forma di rimborso in dollari, costringendo in tal modo a cercare un surplus commerciale elevato per ripagarli, mentre le riserve valutarie dello stato che chiede il prestito si sono esaurite.

Superare un grave problema di sovrapproduzione di acciaio, cemento e attrezzature ferroviarie e creare opportunità per le sue società di lavori pubblici.

D’altra parte la Cina deve anche garantire la crescita della sua economia stimolando il settore delle costruzioni e vuole creare opportunità per le sue società di lavori pubblici. Pertanto, per superare un grave problema di sovrapproduzione di acciaio, cemento e attrezzature ferroviarie, il BRI offre alla Cina un’opportunità ben pianificata per esportare i suoi beni e fare crescere la sua economia.

Attraverso questa strategia multidimensionale, il Dragone promuove le sue aziende e i suoi dipendenti, vende i suoi prodotti e servizi per la costituzione di infrastrutture ma nel contempo pone in essere infrastrutture militari a livello globale anche per limitare o contenere l’egemonia globale americana.

La BRI sta “aumentando” in modo significativo il rischio di strangolare otto paesi: Mongolia, Laos, Maldive, Montenegro, Gibuti, Tagikistan e Kirghizistan.

Secondo il Center for Global Development, la BRI sta “aumentando” in modo significativo il rischio di strangolare otto paesi: Mongolia, Laos, Maldive, Montenegro, Gibuti, Tagikistan e Kirghizistan. Insolventi, le Maldive dovettero persino modificare la Costituzione per concordare la vendita di diverse isole alla Cina in cambio di un prestito troppo costoso.

La Malesia è stata costretta a rivedere i suoi impegni annullando tre investimenti per un valore di 22 miliardi di dollari sostenendo di non avere la capacità di rimborsare il finanziamento cinese .Per quanto riguarda il Pakistan, che ospita un collegamento di 54 miliardi di dollari tra la Cina e il porto di Gwadar, il paese è sull’orlo dell’insolvenza, e cioè ha indotto il Fondo monetario internazionale a raccomandare di promuovere la collaborazione tra i creditori ufficiali per gestire i casi di ristrutturazione del debito che coinvolgono istituti di credito non tradizionali.

È indubbio che il progetto cinese dal carattere multidimensionale sia finalizzato a conseguire una egemonia globale sul piano economico in primo luogo e in secondo luogo in ambito militare

In risposta alle critiche e alla corruzione, la Cina ha preso provvedimenti per rassicurare i suoi partner e la comunità internazionale. Il Ministero delle finanze cinese ha concordato con le principali istituzioni finanziarie multilaterali di creare una nuova piattaforma di cooperazione.

Nel 2017, la Cina si è anche impegnata a seguire sia le linee guida operative del G20 per il finanziamento sostenibile sia i principi del G20 per gli investimenti nelle infrastrutture , che contengono disposizioni sul debito, tra cui il rispetto delle politiche della Banca mondiale e del FMI per i paesi con un elevato onere debitorio.

In conclusione, al di là delle promesse di cooperazione con i principali organismi internazionali, è indubbio che il progetto cinese dal carattere multidimensionale sia finalizzato a conseguire una egemonia globale sul piano economico in primo luogo e in secondo luogo in ambito militare anche allo scopo di ridimensionare profondamente gli equilibri mondiali in funzione antiamericana.

Huawey usa estratagema da "Lawfare" para impor a censura em França e calar as críticas



O processo judicial "por difamação" da Huawey contra Valérie Niquet, da Fondation pour la Recherche Stratégique, mostra o que espera os europeus se deixarem a Huawey instalar-se na Europa...

O que é a "Lawfare"

"The use of law as a weapon of war".


"Lawfare may involve the law of a nation turned against its own officials..."

"The abuse of Western laws and judicial systems to achieve strategic military or political ends"...  "The negative manipulation of international and national human rights laws to accomplish purposes other than, or contrary to, those for which they were originally enacted".


O Primeiro Caso em França

Le Monde: Une chercheuse française poursuivie par Huawei France

Valérie Niquet, de la Fondation pour la Recherche Stratégique, est attaquée en diffamation par l’entreprise chinoise pour des propos tenus dans l’émission «C dans l’air».

Par Brice Pedroletti, Le Monde, Publié le 26 novembre 2019 à 15h50

La chercheuse française Valérie Niquet a été attaquée en diffamation en mars par la filiale française du géant des télécoms chinois Huawei, a révélé le quotidien numérique La Lettre A le 19 novembre.

Spécialiste de l’Asie et des questions géopolitiques à la Fondation pour la Recherche Stratégique, Mme Niquet s’est vue reprocher ses propos à l’émission «C dans l’air» du 7 février.

La journaliste qui a animé l’émission, ainsi que la société de production, sont également poursuivies.

Les auditions ont eu lieu en septembre. La plainte a été déposée par Huawei Technologies France, qui dans un Tweet a expliqué avoir ciblé «les propos affirmant que Huawei est une société contrôlée par l’Etat chinois et le Parti communiste chinois, dirigée par un ancien membre du “contre-espionnage” et qui utilise ses compétences technologiques en matière de réseaux télécoms pour commettre des actes d’espionnage au préjudice du monde occidental».


Lire notre portrait: Ren Zhengfei, un chef de guerre à la tête de Huawei

Dans la transcription de l’émission, Mme Niquet ne parle pas «d’anciens membres du contre-espionnage» mais déclare simplement que «jamais personne n’aurait donné à une entreprise soviétique des moyens de surveiller l’ensemble des moyens de communication du monde occidental et là, c’est ce qu’on fait avec Huawei. Or Huawei est directement sous le contrôle de l’Etat et du Parti communiste chinois [PCC] qui a une vraie stratégie de puissance».

«Je maintiens mes propos»

Mme Niquet avait précisé que «dans chaque entreprise chinoise ou étrangère, il y a un comité du Parti communiste qui fait partie de la direction. Et donc, oui, c’est le pouvoir chinois». Les entreprises y sont en outre obligées de transmettre leurs données en cas de demande, en vertu de la loi de 2017 sur le renseignement national.

«Tout doit être placé sous la direction du Parti, que ce soit les organisations du Parti, le gouvernement, l’armée, la société civile, les secteurs culturel et éducatif et où que l’on se trouve», rappelle la charte du PCC amendée dans ce sens en 2018.

Dans un communiqué publié le 22 novembre, la Fondation pour la Recherche Stratégique à laquelle appartient Valérie Niquet, rappelle qu’elle «ne peut que soutenir la libre expression individuelle de ses chercheurs dans le cadre de leurs fonctions».

Interrogée par Le Monde, Mme Niquet s’est dite «surprise» par cette plainte. «Je maintiens mes propos qui n’ont rien de diffamatoire», estime l’auteure de "La puissance chinoise en 100 questions" (Editions Taillandier, 2017).

C’est la première fois que Huawei s’attaque à des chercheurs indépendants en France.

Portugal: Falta de Estratégia e de Decisão

Lúcio Vicente Estamos a poucos dias de celebrar os 50 anos de Abril. Porém, Portugal é muito menos do que podia e devia ser. Os 123 mil milh...